Ochotnicze Hufce Pracy (OHP), czyli tania siła robocza

13 czerwca 1958 r. zostały powołane do życia Ochotnicze Hufce Pracy. Wychowywały przez pracę w duchu socjalizmu. Były kontynuacją skompromitowanej wcześniej organizacji "Służba Polsce" - tak jak ona nadal zapewniały tanią siłę roboczą i możliwość politycznej indoktrynacji młodzieży. Nabór pierwszych junaków odbył się od 20 czerwca do 30 listopada 1958. Zorganizowano cztery hufce w Bieszczadach (łącznie 1200 junaków), które skierowano do pracy przy budowie kolei wąskotorowej Rzepedź-Moczarne, oraz jeden stacjonarny hufiec na Śląsku, skierowany do pracy w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu. Kolejny hufiec pracował w rozbudowywanej wówczas Kopalni i Elektrowni Turów. Ohapowcy pracowali też m.in. na budowach hut "Dzierżyński", "Kościuszko", "Batory", w Kombinacie Górniczym w Turoszowie, przy odbudowie Zamku Królewskiego zniszczonego po wojnie. W większych miastach powstawały komendy OHP do organizowania nauki zawodu dla młodzieży połączonej ze szkoleniem wojskowym. OHP działały jako hufce stacjonarne oraz wakacyjne (trwające od kilku dni do miesiąca). Latem młodzież pomagała przy pracach sezonowych, najczęściej przy żniwach na polach PGR oraz budowie dróg i torów. W latach 70. OHP przeżywały rozkwit. W 1975 roku liczyły ponad 1,5 mln junaków. Wraz ze zmianami polityczno-społecznymi zachodzącymi w kraju w latach 1898-1990 doszło do zmian w funkcjonowaniu hufców. W 1993 roku podjęto decyzję o prowadzeniu OHP jako placówki o działalności wychowawczej, profilaktycznej i resocjalizacyjnej wśród młodzieży zagrożonej.