Przed pojawieniem się smartfonów polscy uczestnicy trzymali magnetofony, aby nagrać występy na Festiwalu Punkowym w Jarocinie w 1986 r.

Festiwal w Jarocinie wzorował się organizacją i atmosferą na słynnym amerykańskim Woodstock, stąd nazywany jest czasem polskim Woodstock. W latach 80. XX w. postrzegano go jako ucieczkę od szarej, biednej rzeczywistości schyłkowego PRL-u. Trwało 3 dni i odbywało się zwykle na początku sierpnia.

Festiwal gromadził tysiące fanów (np. w 1986 roku było ich ponad 30 000), którzy mieszkali w namiotach i przychodzili posłuchać muzyki, która w polskim radiu i telewizji była rzadko (lub w ogóle) puszczana. Mimo to wielu uważa, że Jarocin został zaprojektowany przez tajne służby totalitarnego rządu, aby stworzyć „bezpieczny ujście” dla niespokojnej polskiej młodzieży.

Podczas festiwalu prezentowano różnorodną muzykę, ale ogólnie rzecz biorąc, grano gatunki „alternatywne” – blues, rock, heavy metal, punk rock i reggae. Zespoły występowały na dwóch scenach, z czego większa zlokalizowana była na lokalnym boisku piłkarskim. Wielu fanów zabrało ze sobą magnetofony, aby nagrać muzykę. Była to jedna z niewielu szans na nagranie i dystrybucję muzyki na kasetach, która nie ukazała się w oficjalnych środkach masowego przekazu ze względu na rygorystyczną politykę władz dotyczącą publikowania muzyki w „zachodnim stylu”.